Waarom mannen niet naar yoga hoeven



Multitasking, jobrotation, mobiliteitsexpert, driedimensionaal denken, dat doen wij vrouwen zonder erbij na te denken. Van nature of vanuit opvoeding, daar zijn de meningen nog steeds over verdeeld. Daar hebben wij geen 6 daagse heisessie, strategisch plan of Human Resource Development Manager voor nodig!


Hoe het bedrijfsleven hier handig (lees; efficiënt, doelmatig, resultaatgericht) gebruik van kan maken? Door ons vrouwen niet vertellen hoe het moet, dat weten we namelijk al. Dus geen starre aansturing vanuit de top, geen oeverloze discussie over plannen op papier. Mannen; heb vertrouwen en laat ons gewoon ons werk doen. Geef ons vrouwen datzelfde onverdeelde vertrouwen dat je het water geeft dat je zojuist op het gas hebt gezet om aan de kook te geraken. Het duurt heel even, maar dan verandert er iets, iets ten gunste van het grotere geheel.


Jullie tomeloze masculiene dwang tot sturing en controle weten jullie kennelijk prima los te laten in afwachting op iets dat na een klein zetje geheel zelfstandig het tot een goed, kokend heet einde weet te brengen.  In alle rust kijken jullie naar de langzaam omhoog kringelende stoomwolkjes, benen iets uit elkaar en armen gebroederlijk zei aan zei. Niets dat door jullie hoofden gaat, er bestaat even geen daar en dan. Het hier en nu is goed. De afwas achter jullie ligt stinkend en verhardend smachtend te staren naar het sopje, de kat jammert klagelijk en al kopjes gevend aan je been, bij gebrek aan woorden blijft zijn buikje rommelen…

Hoe anders zijn wij? Wij betalen contributie, schaffen onszelf een door biologisch katoen verantwoord gympakje aan en vetrekken één maal per week op de fiets voor een uurtje innerlijke rust. De zalvende stem van de yoga coach brengt ons ver ver weg , paradoxaal genoeg, naar het hier en nu.


Een van de mooiste feminiene eigenschappen vind ik;  ‘met oog voor de ander’. Hoe kan het nu zo zijn dat we dit niet kunnen toepassen op het alledaagse? Waarom moet ik me storen aan het sullige, niet voor uit te branden gestaar in de verte? Waarom voel ik dan de drang met zoveel mogelijk kabaal de vuile vaat in het sopje te kiepen en de kat luid liefdevol toe te spreken dat het báásje druk bezig is om een lekker hapje voor te bereiden?


Is dit de uiting van jaloezie? Dat is geen mooie eigenschap, om dat te weten heb ik de yoga coach niet nodig! Mijn verbazing gaat over hoe het mogelijk is dat de man in kwestie prima in staat blijkt in het hier en nu te blijven. Het is dus een ‘niet willen’ toepassen in de betaalde baan die hij uitoefent. Hoeveel moois kan het brengen als we zaken alleen een heel klein zetje zouden geven en verder vertrouwen op de  autonomie van de medemens. Voor zover ik mij kan herinneren hebben sturing en controle vooral wantrouwen en excuuspolitiek opgeleverd.


Dat wat wij vrouwen leren op de doordeweekse avond hebben mannen kennelijk al van nature. Laten we de mooie feminiene eigenschap van “samen” in de praktijk brengen. Niets over minimale vrouwquotum aan de top. Er is geen top, we doen het gewoon samen!




(Met dank aan Roos Vonk voor dit mooie voorbeeld.)